Toen ik een tijdje geleden het woord dienstbaarheid overdacht voelde ik weerstand. Als ik dienstbaar ben is het tenslotte iemand anders die de dienst uitmaakt. En daar kan ik niet zo heel goed tegen. Ik heb het liefst zelf de touwtjes in handen en wil niet aan de ander overgeleverd zijn. Mijn nekharen gingen overeind en ik kreeg jeuk op plaatsen waar ik niet kon krabben. Dit was, -weet ik nu-, een primitieve reactie. Zo gauw ik autoriteit of macht ervaar bij de ander ga ik lomp en ondoordacht in de verdediging.
Maar kan het ook zo zijn dat dienstbaarheid niet de dienstvrager maar de dienstverlener macht geeft? Of dat zelf hun posities gelijk zijn?
Ja, dat kan! De afhankelijkheid van de dienstvrager maakt dat de dienstverlener kan sturen. Zoals dat in de zorg gebeurd bijvoorbeeld. Als de diensten die worden uitgewisseld in verhouding zijn is het “waarde voor waarde”. “I scratch your back you scratch mine” Die waarde kan overigens ook gewoon het factuurbedrag zijn.
Dienstbaarheid als basishouding en zichtbaar gedrag draagt op een ultieme wijze bij aan een goede klantbeleving. Laten wij als ondernemers aandacht hebben voor de behoeften van onze klanten en vul ze dienstbaar in. Uiteindelijk geeft het toch een goed gevoel een ander te kunnen helpen? En als je goed afgestemd op “je klant kan helpen”, hoef je niet zo je best meer te doen om te verkopen. Dat gaat dan vanzelf.
De zorg voor elkaar is natuurlijk en zit vast in onze genen. Elkaar helpen is een tenslotte een sociale overlevingsstrategie die er voor zorgt dat we waardering en aandacht krijgen van de rest van de kudde.
Een mens met dienstbare glimlach verkoopt nu eenmaal beter dan een droeftoeter met zijn hakken in het zand.
Dienstbaar is beslist niet het zelfde als nederig en klein. Dienstbaarheid is fijn!